Maminka

Nie jest łatwo napisać dobry post adopcyjny dla „zwykłej”, biało – burej koteczki. Taki, żeby ktoś dostrzegł w niej, poza przeciętnym, łaciatym futerkiem, cudowny, ciepły, łagodny charakter, nastawiony na człowieka. Żeby ktoś zadumał się nad tym, że wygląda jak półroczna kotka, a oto obok niej kręci się jakiś mały koci berbeć, który jest jej dzieckiem! Żeby ktoś zastanowił, jak wspaniałe to musi być stworzenie, skoro mieszkając w domu, gdzie nikt o nią nie dbał, gdzie chodziła głodna, gdzie koty się biły, gdzie zaszła w ciążę, bo jej właściciele byli skrajnie nieodpowiedzialni i nie interesowali się życiem POSIADANYCH zwierząt, nadal jest ufna, przemiła i pogodna. No nie jest łatwo to zrobić. A może się udało?…

Maminka już nie karmi swoich pociech, więc może zacząć rozglądać się za własnym, wspaniałym (innego nie zaakceptujemy) domem i takim samym człowiekiem. Człowiekiem, który doceni jej łagodność i czułość i odpłaci jej dokładnie tym samym. Który nie będzie szczędził jej kolan, głasków i wspólnego czytania książek. Który o nią zadba tak, jak do tej pory o nią nie dbano. Bo jest tego bardzo warta!