Fantomas

Są takie koty, które żyjąc gdzieś, pozostają niemal zupełnie niewidzialne. Gdyby nie jedzenie znikające z miseczek, urobek pojawiający się w kuwecie i czasem, bardzo rzadko, cień ogona ginącego w ostatniej chwili pod kanapą, nikt nie wiedziałby, że tu w ogóle jest kot. Takie koty prawie nigdy nie znajdują domu i latami tkwią w schroniskach, azylach czy DT.

A przecież to właśnie one są najbardziej niekłopotliwymi towarzyszami życia: nie skaczą jak szalone po meblach, nie wskakują na blaty, nie kładą się na głowie podczas snu. Potrzebują tylko (i aż) pełnej miseczki, miękkiego kocyka ułożonego w zacisznym miejscu, najlepiej gdzieś wyżej, skąd mogą obserwować z ciekawością świat i łagodnego człowieka., który pozwoli im być takimi, jakimi są. Może też nieśmiałego, jak one? Wtedy mogą zadziać się CZARY… – dwie podobne dusze otwierają się na siebie i akceptując, doznają przemiany. I oto „niewidzialny kot” pojawia się znienacka obok człowieczej ręki na kanapie, delikatnie wsuwając swój łebek pod nią… I tylko tyle. I aż tyle. To naprawdę wystarcza.